De kleurrijke jeepney’s

Maar de belangrijkste Amerikaanse erfenis vind ik de jeepney’s, die
het straatbeeld volledig veranderden. Na de 2de WO bouwden de
Filipino’s de achtergelaten Amerikaanse legerjeeps (Willy’s) om tot publiek
transport. Ze
beschilderen ze met felle kleuren en abstracte of religieuze taferelen, voegden
er veel chroom aan toe, gaven hen de gekste namen en behingen ze met
veelkleurige lichtjes, die er ’s nachts rijdende kerstbomen van maakten. In een
mum van tijd werden de jeepney’s razend populair en net zo typisch voor de
Filipijnen als het dagelijks kommetje rijst. Het
leuke is dat je zo’n jeepney overal kan laten stoppen: gewoon op het dak kloppen
en geld naar voor doorgeven, het komt altijd terecht. Op tijd eraf springen
vind ik iets lastiger, het vraagt enige behendigheid, want ze zitten overvol.
Het antwoord op hoeveel mensen er precies mee vervoerd kunnen worden is overduidelijk:
‘just one more‘…

Het Chinese kerkhof is als een stad, er wonen ook mensen

Chinese
invasie. Chinezen
werden in grote getale naar de Filipijnen gehaald tijdens het Spaanse bewind,
omdat ze betere vakmannen waren dan de Filipino’s. Lange tijd werden ze
beschouwd als de laagste trap in de maatschappij, koelies, die respectloos
werden behandeld. Maar zoals overal hebben ze zich snel ontwikkeld tot
succesvolle zakenmannen en goed draaiende zelfstandigen. De Binondowijk bestaat
al 400 jaar en is de oudste China Town in de hele wereld. Dustin, mijn jonge gids
neemt me mee naar het beroemde Chinese kerkhof in de wijk. Het is net een stad,
met hier en daar een winkeltje en grote mausolea die vaak duurder en
volumineuzer zijn dan de huizen van de nabestaanden. 

Een van de mausolea in Millionaires Row

Vooral
in Millionaires Row, de naam zegt genoeg, staan er graven met toiletten,
telefoon, brievenbussen, airconditioning, kristallen lusters, een receptiezaal
waar af en toe etentjes worden georganiseerd, bewakingspersoneel, een tuinman
en zelfs een logeerkamer mét jacuzzi… 
De graftombes doen vaak dienst als weekendhuisje voor de familie. Steeds
meer mensen wonen er. Ook mensen die zich tijdens het leven niet zoveel kunnen
permitteren overdrijven enorm als het om de laatste rustplaats van nabestaanden
gaat. Eén mausoleum is zelfs uitgerust met een zwembad, vertelt Dustin. Een mooi onderkomen bouwen voor de
doden is geen optie maar een plicht. De
Chinese buurt strekt zich intussen verder uit tot in Santa Cruz, het is er erg
leuk wandelen: kleine kruideniers met exotische eetwaar, apothekers vol vreemde
afrodisiaca, kleine restaurantjes, juweliers en antiekdealers. Hier en daar zie
ik nog overblijfselen van de mix van koloniale en Chinese architectuur, want
ook de mestizo’s en buitenlanders vestigden zich in de toen best draaiende
buurt van de stad. 

Intussen zijn sinds eind mei 2014 deze grappige, maar erg vervuilende tricycles niet meer toegelaten in het centrum van  Manila

De Manila kathedraal werd 5 maal heropgebouwd en dateert van 1680. Rijken
doneerden geld om er hun eigen kapel te hebben. Al die kapellen deden dienst
als kerk, zo werden en worden er soms tot 10 missen tegelijk gegeven. Want de
Filipino’s zijn katholiek, en hoe! Ruim 85% van de bevolking is praktiserend.
Het bezoek van de paus in januari was een nationaal feest. De ‘pope fever’ brak
al uit nog lang voor de man zijn koffers gepakt had.

Lechon is een lekkernij in de Filippijnen

Knapperige lechon. Manila
doet niet meteen denken aan een Oosterse metropool, toch zijn er wijken die nog
erg geur- en kleurrijk zijn. Als we de La Loma wijk naderen ruik ik al van ver
het aroma van gebraden vlees. Op verschillende plekken in de wijk hangen
knapperige speenvarkens traag te braden boven een vuurtje van kokosschillen.
Geen feest in de Filipijnen zonder lechon, het is een echte lekkernij. Wat ik
het liefste doe is gewoon rondlopen in de stad. In een zijstraatje spelen
kinderen sipa, een spel met een zelfgemaakte rieten bal die je enkel met je
voeten, knieën en ellebogen mag aanraken. Als de bal mijn richting uitkomt doe
ik een verdienstelijke poging, ik word meteen uitgenodigd om mee te spelen.
Geen sport om in volle zon te beoefenen. Het zweet drupt in dunne straaltjes
van mijn rug. De
drukkende warmte, het chaotische verkeer en het lawaai doen me  na een paar dagen verlangen naar wat groen. Je
reis beginnen in de hoofdstad is alsof je gretig in de wat bittere schil bijt
en het lekkerste, de vrucht, voor later bewaart.