WINNER OF THE FRENCH OVERSEAS AWARDS 2016
Eilandkeukens,
een ratjetoe van ingrediënten en gerechten die net als de bewoners van overal
zijn aangespoeld, boeien me. In Frans-Polynesië is dat niet anders. Op het
Franse archipel proef ik een mix van traditionele lokale gerechten, Franse en
Aziatische keuken. Het resultaat mag er wezen, van gewone kost tot culinaire hoogstandjes, het gaat er allemaal in als zoete koek.
 |
| poisson cru à la Tahitienne, le plat national |
Dit is het 3de van een reeks van 4 artikels over Tahiti, waarmee we de French Overseas Awards 2016 hebben gewonnen. Champagne :-)! Bedankt voor de vele stemmen die we van jullie kregen. Hopelijk hebben we jullie zin doen krijgen om naar deze paradijselijke eilanden te trekken of wie weet gewoon een reden gegeven om even weg te dromen!
Le plat national. ‘Poepsimpel’ zegt Gilles, ‘maar super verse tonijn is een must’.
Gilles, co-eigenaar van Ahitea, een klein pensionnetje in Papeete leert me hét
nationale gerecht klaarstomen: poisson
cru à la Tahitienne. Tonijn is de koning onder de vissen op Tahiti en
vergeleken met vele andere ingrediënten helemaal niet duur. In z’n koelkast
liggen dan ook twee uit de kluiten gewassen filets. En gelijk heeft hij, het is een bijzonder simpel gerecht: tonijn
marineren in zout water, afspoelen, in blokjes snijden limoen erover en kleine
stukjes komkommer, tomaat, geraspte wortel en look, véél look toevoegen. Pas op
het einde wordt er geraspte kokosnoot – kraakvers aldus Gilles – in een
handdoek boven de tonijn uitgeperst. Resultaat: een eenvoudig gerecht dat
hemels smaakt. Als ik Gilles vertel dat er in België niet meteen kokospalmen in
de tuin groeien, zegt hij met enige weerzin dat ik ook sap uit blik kan
gebruiken, al zal dat niet hetzelfde smaken. Ik geloof hem op zijn woord.
Gilles, co-eigenaar van Ahitea, een klein pensionnetje in Papeete leert me hét
nationale gerecht klaarstomen: poisson
cru à la Tahitienne. Tonijn is de koning onder de vissen op Tahiti en
vergeleken met vele andere ingrediënten helemaal niet duur. In z’n koelkast
liggen dan ook twee uit de kluiten gewassen filets. En gelijk heeft hij, het is een bijzonder simpel gerecht: tonijn
marineren in zout water, afspoelen, in blokjes snijden limoen erover en kleine
stukjes komkommer, tomaat, geraspte wortel en look, véél look toevoegen. Pas op
het einde wordt er geraspte kokosnoot – kraakvers aldus Gilles – in een
handdoek boven de tonijn uitgeperst. Resultaat: een eenvoudig gerecht dat
hemels smaakt. Als ik Gilles vertel dat er in België niet meteen kokospalmen in
de tuin groeien, zegt hij met enige weerzin dat ik ook sap uit blik kan
gebruiken, al zal dat niet hetzelfde smaken. Ik geloof hem op zijn woord.
 |
| limoen over de tonijn, Gilles bereidt het nationale gerecht |
Intussen
staat de televisie te galmen, zorgt dochterlief dat de gasten aan tafel komen, roept
mama bevelen boven al dat lawaai uit en dekt een halfnaakte vriend des huizes
de tafel. Hij staat stoer vol tattoos maar doet braaf wat mevrouw hem opdraagt.
Girl power. Mevrouw heeft de broek aan, meneer kookt en doet dat uitstekend: le poisson cru à la Gilles,
smaakt naar meer. Ik ben gek op rauwe vis en zit hier dus helemaal op mijn
plaats. Want naast le plat national kan ik ook overal carpaccio en tartaar van
vis eten. De stille Oceaan is een schatkamer als het op lekkere vissen aankomt.
Een andere klassieker is farfaru.
Als je naar Polynesië komt en geen farfaru hebt geproefd is dat ongeveer
hetzelfde als naar België komen en niet één keer frieten eten. Ook dit is
rauwe, maar gefermenteerde vis die een paar dagen in zeewater heeft gelegen en
waarvan het zoute sap wordt gebruikt. Zelf vind ik het niet zo lekker, het is vooral de geur die me mijn trek ontneemt. De Tahitianen zijn er daarentegen helemaal gek op.
staat de televisie te galmen, zorgt dochterlief dat de gasten aan tafel komen, roept
mama bevelen boven al dat lawaai uit en dekt een halfnaakte vriend des huizes
de tafel. Hij staat stoer vol tattoos maar doet braaf wat mevrouw hem opdraagt.
Girl power. Mevrouw heeft de broek aan, meneer kookt en doet dat uitstekend: le poisson cru à la Gilles,
smaakt naar meer. Ik ben gek op rauwe vis en zit hier dus helemaal op mijn
plaats. Want naast le plat national kan ik ook overal carpaccio en tartaar van
vis eten. De stille Oceaan is een schatkamer als het op lekkere vissen aankomt.
Een andere klassieker is farfaru.
Als je naar Polynesië komt en geen farfaru hebt geproefd is dat ongeveer
hetzelfde als naar België komen en niet één keer frieten eten. Ook dit is
rauwe, maar gefermenteerde vis die een paar dagen in zeewater heeft gelegen en
waarvan het zoute sap wordt gebruikt. Zelf vind ik het niet zo lekker, het is vooral de geur die me mijn trek ontneemt. De Tahitianen zijn er daarentegen helemaal gek op.
‘in Polynesië geen farfaru proeven is als in België geen frieten eten’
 |
| bananen zijn een vaste waarde in de Tahitiaanse keuken |
Van
wortels tot schildpad. Een van de populairste
ingrediënten uit de traditionele Tahitiaanse keuken is uru, de vrucht
van de broodboom. Ik heb het voor het eerst gegeten in Jamaica en hou er enorm
van. Hier is het een klassieker. Andere
voltreffers zijn de taro, yam, tarua, ufi en zoete aardappel, allemaal
wortelgroenten die de basis vormen van de eilandkeuken. Taro bestaat in
verschillende soorten. Een van die taro’s heeft bladeren die als spinazie
worden geserveerd: fafa is dagelijkse kost voor de
eilanders. Ook van bananen zijn er maar liefst 13 variëteiten. Ik ben gek op
de kleine oranje bakbanaantjes fe’i.
De smaak is intens en zoals overal in de tropen lekker zoet. Po’e op basis van banaan en kokossap is een van de populairste desserts en mogen ze me gerust elke dag voorschotelen.
wortels tot schildpad. Een van de populairste
ingrediënten uit de traditionele Tahitiaanse keuken is uru, de vrucht
van de broodboom. Ik heb het voor het eerst gegeten in Jamaica en hou er enorm
van. Hier is het een klassieker. Andere
voltreffers zijn de taro, yam, tarua, ufi en zoete aardappel, allemaal
wortelgroenten die de basis vormen van de eilandkeuken. Taro bestaat in
verschillende soorten. Een van die taro’s heeft bladeren die als spinazie
worden geserveerd: fafa is dagelijkse kost voor de
eilanders. Ook van bananen zijn er maar liefst 13 variëteiten. Ik ben gek op
de kleine oranje bakbanaantjes fe’i.
De smaak is intens en zoals overal in de tropen lekker zoet. Po’e op basis van banaan en kokossap is een van de populairste desserts en mogen ze me gerust elke dag voorschotelen.
 |
| Kokos is het belangrijkste ingrediënt in Tahiti |
Kokos is een van de belangrijkste
ingrediënten van de Polynesische keuken, elke familie heeft minstens één
kokosschraper. Het zo begeerde kokosbrood, faraoa
coco, staat op zowat elk gerespecteerd traditioneel menu. Het wordt vaak
bij het ontbijt gegeten, maar ook tijdens de lunch krijg ik het aangeboden als sidekick.
Voor carnivoren die op het eiland leven was het aanbod vroeger vrij beperkt. Ze
aten wilde varkens, walvis en schildpad, nu voeren ze gewoon vlees in vanuit
Nieuw-Zeeland en soms zelfs helemaal vanuit Frankrijk. Schildpadden worden,
ondanks de zware boetes die erop staan, op de kleinere motu’s nog af en toe in
de pan gegooid. Al heb ik het de twee keer dat ik in Frans Polynesië was gelukkig nooit aangeboden gekregen.
ingrediënten van de Polynesische keuken, elke familie heeft minstens één
kokosschraper. Het zo begeerde kokosbrood, faraoa
coco, staat op zowat elk gerespecteerd traditioneel menu. Het wordt vaak
bij het ontbijt gegeten, maar ook tijdens de lunch krijg ik het aangeboden als sidekick.
Voor carnivoren die op het eiland leven was het aanbod vroeger vrij beperkt. Ze
aten wilde varkens, walvis en schildpad, nu voeren ze gewoon vlees in vanuit
Nieuw-Zeeland en soms zelfs helemaal vanuit Frankrijk. Schildpadden worden,
ondanks de zware boetes die erop staan, op de kleinere motu’s nog af en toe in
de pan gegooid. Al heb ik het de twee keer dat ik in Frans Polynesië was gelukkig nooit aangeboden gekregen.
‘schildpadden worden ondanks de zware boetes af en toe nog in de pan gegooid’
 |
| heerlijk picknicken op een kleine motu |
Genieten
zonder franjes. Ik raak er meer en meer van overtuigd dat de plek waar je iets
eet veel invloed heeft op de smaak van wat je voorgeschoteld krijgt. Ik heb verrukkelijke
gastronomische gerechten geproefd en toch is mijn beste eetervaring een
eenvoudige picknick op de kleine motu, Aha
Pitu in Bora Bora, na een hele dag snorkelen. Een lokale jongen maakt er een
heerlijk buffet klaar met lekkernijen uit de traditionele keuken. Doodsimpel,
zonder franjes, maar het is zonder twijfel de beste maaltijd die ik tijdens
heel mijn verblijf voorgezet krijg. Traditionele gerechten, heerlijk op smaak
gebracht, geserveerd in een bananenblad, aan een tafeltje in de oceaan dat op
het water lijkt te zweven. Het toppunt van genot. De visjes zwemmen er tussen
mijn tenen. Het is heet maar een parasol geeft net genoeg schaduw, mijn voeten
zijn lekker koel en de omgeving is adembenemend mooi. In mijn hoofd hoor ik de
zwoele ritmes van de Tahitiaanse muziek. Het is zeker geen gastronomie met een
grote G, maar het plaatje is compleet.
zonder franjes. Ik raak er meer en meer van overtuigd dat de plek waar je iets
eet veel invloed heeft op de smaak van wat je voorgeschoteld krijgt. Ik heb verrukkelijke
gastronomische gerechten geproefd en toch is mijn beste eetervaring een
eenvoudige picknick op de kleine motu, Aha
Pitu in Bora Bora, na een hele dag snorkelen. Een lokale jongen maakt er een
heerlijk buffet klaar met lekkernijen uit de traditionele keuken. Doodsimpel,
zonder franjes, maar het is zonder twijfel de beste maaltijd die ik tijdens
heel mijn verblijf voorgezet krijg. Traditionele gerechten, heerlijk op smaak
gebracht, geserveerd in een bananenblad, aan een tafeltje in de oceaan dat op
het water lijkt te zweven. Het toppunt van genot. De visjes zwemmen er tussen
mijn tenen. Het is heet maar een parasol geeft net genoeg schaduw, mijn voeten
zijn lekker koel en de omgeving is adembenemend mooi. In mijn hoofd hoor ik de
zwoele ritmes van de Tahitiaanse muziek. Het is zeker geen gastronomie met een
grote G, maar het plaatje is compleet.
‘een eenvoudige picknick op een kleine motu was mijn beste eetervaring’
Culinaire
hoogstandjes. Er is uiteraard niks mis met echte gastronomische hoogstandjes.
Ik krijg ze zowat overal aangeboden, want koken kunnen ze als de beste in Frans
Polynesië. En de Tahitianen zijn net zo gourmand als hun Franse broertjes. Qua
lekkerbekkerij heb ik het best gegeten in Raiatea, een minder toeristisch
eiland, waar de mooiste en belangrijkste tempel van heel Polynesië staat, Marae
Taputapuatea. De wieg van de Polynesische cultuur, waardoor Raiatea
traditioneler is dan alle andere eilanden. Er gaat een magische vibe vanuit. Ik
slaap in Raiatea Lodge Hotel, een van de drie hotels op het eiland, gerund door
een uiterst sympathiek Frans koppel Olivier en Karine. Hun kok, Eddy Goarant,
net als de baas een Bretoen, is er een uit de duizend.
hoogstandjes. Er is uiteraard niks mis met echte gastronomische hoogstandjes.
Ik krijg ze zowat overal aangeboden, want koken kunnen ze als de beste in Frans
Polynesië. En de Tahitianen zijn net zo gourmand als hun Franse broertjes. Qua
lekkerbekkerij heb ik het best gegeten in Raiatea, een minder toeristisch
eiland, waar de mooiste en belangrijkste tempel van heel Polynesië staat, Marae
Taputapuatea. De wieg van de Polynesische cultuur, waardoor Raiatea
traditioneler is dan alle andere eilanden. Er gaat een magische vibe vanuit. Ik
slaap in Raiatea Lodge Hotel, een van de drie hotels op het eiland, gerund door
een uiterst sympathiek Frans koppel Olivier en Karine. Hun kok, Eddy Goarant,
net als de baas een Bretoen, is er een uit de duizend.
 |
| Raiatea lodge hotel, een van de gastronomische tempels van Frans-Polynesië |
Het is een nog jonge
chef die het helemaal in de vingers heeft. Hij leerde het klappen van de zweep
bij gereputeerde sterrenchefs. Ik geniet van elk gerecht, dat telkens een perfecte
balans vindt tussen de lokale, Franse en Japanse keuken. Fusion zoals het hoort.
Alles wordt gepresenteerd als een schilderijtje en het is met veel liefde
klaargemaakt. Ik ben niet de enige die daar zo over denkt. Ook de Tahitianen
zelf komen hier graag hun voeten onder tafel schuiven. Ondanks het feit dat de
wijnen duur zijn in deze uithoek van de wereld neem ik er een heerlijke
Australische Chardonay bij.
chef die het helemaal in de vingers heeft. Hij leerde het klappen van de zweep
bij gereputeerde sterrenchefs. Ik geniet van elk gerecht, dat telkens een perfecte
balans vindt tussen de lokale, Franse en Japanse keuken. Fusion zoals het hoort.
Alles wordt gepresenteerd als een schilderijtje en het is met veel liefde
klaargemaakt. Ik ben niet de enige die daar zo over denkt. Ook de Tahitianen
zelf komen hier graag hun voeten onder tafel schuiven. Ondanks het feit dat de
wijnen duur zijn in deze uithoek van de wereld neem ik er een heerlijke
Australische Chardonay bij.
‘Tahitianen zijn net zo gourmand als hun Franse broertjes’
 |
| Restaurant van het Raiatea lodge hotel |
Bacchus’
enige vriend. Nog een eiland waar alles net iets trager lijkt te lopen is
Rangiroa en laat dat nu precies het eiland zijn waar er wijn wordt gemaakt.
Dominique Auroy, een Franse industrieel, heeft de bodem uitgetest op alle 118 eilanden
in de 5 archipels van Frans Polynesië en kwam tenslotte terecht op Rangiroa in
het Tuamotu archipel, waar zijn wijnranken het best gedijen. 100 Cépages testte
hij, er bleven er 3 over: muscat, grenache en carignan. We zijn biodynamisch
bezig, zegt Sebastien die de wijngaard runt. Maar een bio label hebben we nog
niet. We zijn erg klein begonnen, in 1999 hebben we één liter geproduceerd.
Maar het was een goeie liter, lacht hij.
enige vriend. Nog een eiland waar alles net iets trager lijkt te lopen is
Rangiroa en laat dat nu precies het eiland zijn waar er wijn wordt gemaakt.
Dominique Auroy, een Franse industrieel, heeft de bodem uitgetest op alle 118 eilanden
in de 5 archipels van Frans Polynesië en kwam tenslotte terecht op Rangiroa in
het Tuamotu archipel, waar zijn wijnranken het best gedijen. 100 Cépages testte
hij, er bleven er 3 over: muscat, grenache en carignan. We zijn biodynamisch
bezig, zegt Sebastien die de wijngaard runt. Maar een bio label hebben we nog
niet. We zijn erg klein begonnen, in 1999 hebben we één liter geproduceerd.
Maar het was een goeie liter, lacht hij.
 |
| Domaine Dominique Auroy, wijngaarden tussen de palmbomen |
Onze eerste echte productie kwam er
pas in 2002 met 600 flessen. In 2015 zijn dat er intussen 30.000 tot 35.000
geworden. Het voordeel hier is dat er geen winter is en we tweemaal per jaar
oogsten. Ze maken enkel rosé en witte wijn, rode is te moeilijk op de
ondergrond die helemaal uit koralen bestaat. Ik proef van hun –what’s in a
name- Blanc de Corail, een droge witte wijn die dezelfde week nog op flessen
wordt getrokken en vind hem best lekker, je proeft als het ware de mineralen.
Niet bepaald goedkoop, maar we zitten dan ook op een eiland ver van alles weg.
Ik ben erg blij dat ik hem gedronken heb en doe het ’s avonds nog eens over op
restaurant. Het is tenslotte een unicum, wijn uit de enige wijngaard in heel
Polynesië.
pas in 2002 met 600 flessen. In 2015 zijn dat er intussen 30.000 tot 35.000
geworden. Het voordeel hier is dat er geen winter is en we tweemaal per jaar
oogsten. Ze maken enkel rosé en witte wijn, rode is te moeilijk op de
ondergrond die helemaal uit koralen bestaat. Ik proef van hun –what’s in a
name- Blanc de Corail, een droge witte wijn die dezelfde week nog op flessen
wordt getrokken en vind hem best lekker, je proeft als het ware de mineralen.
Niet bepaald goedkoop, maar we zitten dan ook op een eiland ver van alles weg.
Ik ben erg blij dat ik hem gedronken heb en doe het ’s avonds nog eens over op
restaurant. Het is tenslotte een unicum, wijn uit de enige wijngaard in heel
Polynesië.
‘Domain Dominique Auroy is de enige wijngaard in Polynesië’
 |
| culinaire hoogstandjes vind je overal in Frans-Polynesië |
Sterrenkeuken. Een plek
om te onthouden, al is dat zeker niet om de kwaliteit van het eten, is Bloody
Mary’s in Bora Bora. De prachtige verse vis die ik bij het binnenkomen mag
uitkiezen wordt tot tweemaal toe overkookt. De keuken is dus niet om over naar
huis te schrijven, maar de reputatie van de plek zorgt ervoor dat het elke
avond vol zit. Het geheim van hun succes danken ze aan de vele tientallen
wereldsterren die hier sinds de jaren ’70 aan tafel aanschuiven. Op twee enorme
‘walls of fame’ staan al de namen van de beroemde passanten die hier gegeten
hebben en het zijn niet van de minsten. Van Elisabeth Taylor tot Pierce
Brosnan, van Jane Fonda tot Rod Steward of Leonardo Di Caprio, de lijst lijkt
oneindig. Dus toch een
sterrenkeuken, maar een met een grote knipoog. Ook in
Bora Bora, voor de mensen die niet durven zwemmen met haaien, is er het St.
Regis hotel, in het restaurant eet je op een glazen vloer waaronder blacktip-
en citroenhaaien zwemmen. Het is een belevenis op zich. Valt het eten tegen,
dan kan je tenminste nog je ogen de kost geven.
om te onthouden, al is dat zeker niet om de kwaliteit van het eten, is Bloody
Mary’s in Bora Bora. De prachtige verse vis die ik bij het binnenkomen mag
uitkiezen wordt tot tweemaal toe overkookt. De keuken is dus niet om over naar
huis te schrijven, maar de reputatie van de plek zorgt ervoor dat het elke
avond vol zit. Het geheim van hun succes danken ze aan de vele tientallen
wereldsterren die hier sinds de jaren ’70 aan tafel aanschuiven. Op twee enorme
‘walls of fame’ staan al de namen van de beroemde passanten die hier gegeten
hebben en het zijn niet van de minsten. Van Elisabeth Taylor tot Pierce
Brosnan, van Jane Fonda tot Rod Steward of Leonardo Di Caprio, de lijst lijkt
oneindig. Dus toch een
sterrenkeuken, maar een met een grote knipoog. Ook in
Bora Bora, voor de mensen die niet durven zwemmen met haaien, is er het St.
Regis hotel, in het restaurant eet je op een glazen vloer waaronder blacktip-
en citroenhaaien zwemmen. Het is een belevenis op zich. Valt het eten tegen,
dan kan je tenminste nog je ogen de kost geven.
 |
| ahima’a, slow cooking in het kwadraat |
Zand
erover. Voor een echte authentieke Tahitiaanse ervaring moet je een plek
zoeken waar je de ahima’a kan uitproberen. Wat geduld is een
must, want dit is slow cooking in het kwadraat. Toen ik voor het eerst in
Tahiti kwam werd ik meegenomen naar het erg populair restaurant in Moorea: Chez
Serge et Vina. Elke zondag wordt daar in een traditionele oven onder de grond
een Polynesische maaltijd klaargestoomd. Letterlijk, want het eten wordt
bovenop vulkanische stenen gelegd. Omdat het luchtdicht wordt afgedekt met
bananenbladeren en daarover zand, stomen of smeulen de gerechten eerder dan dat
ze gegrild worden. Serge is een Fransman met enorme wenkbrauwen die jarenlang
taxichauffeur was in Brussel. Hij was het slechte weer bij ons beu en huwde met
Vina, een Tahitiaanse. Samen openden ze een restaurant, Serge heeft er nog geen
seconde spijt van gehad. Hier eet je zoals de Tahitianen 200 jaar geleden,
lacht hij. Het eten suddert drie uur in de oven en is doordrongen van de geur
van bananenbladeren, het is delicieus, maar ook bijzonder copieus.
erover. Voor een echte authentieke Tahitiaanse ervaring moet je een plek
zoeken waar je de ahima’a kan uitproberen. Wat geduld is een
must, want dit is slow cooking in het kwadraat. Toen ik voor het eerst in
Tahiti kwam werd ik meegenomen naar het erg populair restaurant in Moorea: Chez
Serge et Vina. Elke zondag wordt daar in een traditionele oven onder de grond
een Polynesische maaltijd klaargestoomd. Letterlijk, want het eten wordt
bovenop vulkanische stenen gelegd. Omdat het luchtdicht wordt afgedekt met
bananenbladeren en daarover zand, stomen of smeulen de gerechten eerder dan dat
ze gegrild worden. Serge is een Fransman met enorme wenkbrauwen die jarenlang
taxichauffeur was in Brussel. Hij was het slechte weer bij ons beu en huwde met
Vina, een Tahitiaanse. Samen openden ze een restaurant, Serge heeft er nog geen
seconde spijt van gehad. Hier eet je zoals de Tahitianen 200 jaar geleden,
lacht hij. Het eten suddert drie uur in de oven en is doordrongen van de geur
van bananenbladeren, het is delicieus, maar ook bijzonder copieus.
‘ahima’a is slow cooking in het kwadraat’
 |
| Frans-Polynesië produceert 45 ton vanille per jaar |
Hermafrodieten
als delicatesse. 80% Van de vanille in Frans Polynesië wordt in
Tahaa geproduceerd. Maar ook op zustereiland Raiatea, dat haar lagune deelt met
Tahaa, vind ik een vanillefarm die haar naam niet gestolen heeft: Grand Cru
Raiatea. Ondanks het feit dat de 45 ton die in Frans Polynesië wordt
geproduceerd maar 2% uitmaakt van de wereldproductie, onderscheidt de
Tahitiaanse vanille zich door haar uitzonderlijk sterk aroma. Het is dan
ook een plezier om er gewoon rond te lopen, want de intense geur brengt me tot
rust. De bloem, die familie is van de orchidee, bloeit maar één dag open. Precies
op die dag moet ze bevrucht worden.
als delicatesse. 80% Van de vanille in Frans Polynesië wordt in
Tahaa geproduceerd. Maar ook op zustereiland Raiatea, dat haar lagune deelt met
Tahaa, vind ik een vanillefarm die haar naam niet gestolen heeft: Grand Cru
Raiatea. Ondanks het feit dat de 45 ton die in Frans Polynesië wordt
geproduceerd maar 2% uitmaakt van de wereldproductie, onderscheidt de
Tahitiaanse vanille zich door haar uitzonderlijk sterk aroma. Het is dan
ook een plezier om er gewoon rond te lopen, want de intense geur brengt me tot
rust. De bloem, die familie is van de orchidee, bloeit maar één dag open. Precies
op die dag moet ze bevrucht worden.
 |
| Tahitiaanse vanille onderscheidt zich door haar sterk aroma |
Het zijn hermafrodieten, dus met een stokje
wordt het mannelijke met het vrouwelijke seksorgaan manueel verbonden. Een
precisiewerkje. Alle grootmoeders van de vallei worden op dat bijzonder cruciale
moment ingezet en nemen elk 4000 tot 5000 bloemen voor hun rekening. Nadat de
bloem afvalt, groeien er vanillepeulen aan de plant, die wanneer ze fermenteren
vanillestokjes worden. Dat proces duurt tien maanden, waar nog eens drie tot
zes maanden bijkomen om ze te drogen. De man die me het hele proces uitlegt,
zegt stilletjes: “het is hard werken, maar het is de beste vanille ter wereld.”
wordt het mannelijke met het vrouwelijke seksorgaan manueel verbonden. Een
precisiewerkje. Alle grootmoeders van de vallei worden op dat bijzonder cruciale
moment ingezet en nemen elk 4000 tot 5000 bloemen voor hun rekening. Nadat de
bloem afvalt, groeien er vanillepeulen aan de plant, die wanneer ze fermenteren
vanillestokjes worden. Dat proces duurt tien maanden, waar nog eens drie tot
zes maanden bijkomen om ze te drogen. De man die me het hele proces uitlegt,
zegt stilletjes: “het is hard werken, maar het is de beste vanille ter wereld.”
‘Tahitiaanse vanille heeft een uitzonderlijk sterk aroma’
 |
| wie in een roulotte eet kan maar beter grote honger hebben |
Een
roulotte, om het af te leren. Net voor ik naar de luchthaven
afzak stop ik nog bij een roulotte, een rijdende snackbar, zeg maar. In Papeete
vind ik ze op Place Vaiete, maar ook op weg naar de luchthaven zijn roulottes
populaire ontmoetingsplaatsen. Ze zijn te vergelijken met onze frietkraam,
behalve dat je er altijd buiten eet. En wat er geserveerd wordt is iets
verfijnder dan in een frietkot. Een vlugge hap is het niet, want de porties
zijn zo groot dat ik toch wel even bezig ben. Het leuke is dat ik er tussen de
locals zit, het goedkoop en lekker is. Grote keuken is het niet en je gaat er
best alleen naartoe als je een wolvenhonger hebt. Maar het hoort bij Tahiti,
net zoals een vrolijk en welgemeende: Tama’a Maita’i, smakelijk!
roulotte, om het af te leren. Net voor ik naar de luchthaven
afzak stop ik nog bij een roulotte, een rijdende snackbar, zeg maar. In Papeete
vind ik ze op Place Vaiete, maar ook op weg naar de luchthaven zijn roulottes
populaire ontmoetingsplaatsen. Ze zijn te vergelijken met onze frietkraam,
behalve dat je er altijd buiten eet. En wat er geserveerd wordt is iets
verfijnder dan in een frietkot. Een vlugge hap is het niet, want de porties
zijn zo groot dat ik toch wel even bezig ben. Het leuke is dat ik er tussen de
locals zit, het goedkoop en lekker is. Grote keuken is het niet en je gaat er
best alleen naartoe als je een wolvenhonger hebt. Maar het hoort bij Tahiti,
net zoals een vrolijk en welgemeende: Tama’a Maita’i, smakelijk!
‘roulottes zijn populaire ontmoetingsplekken’
© tekst en foto’s: Myriam Thys 2015
Café
Maeva: een café/restaurant op de eerste verdieping van
de markt van Papeete in Tahiti. Je kan er voor weinig geld goed eten, oa de
rauwe vis op z’n Tahitiaans, maar ook warme gerechten en lekkere taart.
Lees meer over Frans-Polynesië op onze blog:
Diepgewortelde tradities in Tahiti
Frans-Polynesië: aan de poorten van het paradijs
Frans-Polynesië: logeren in droomresorts
Diepgewortelde tradities in Tahiti
Frans-Polynesië: aan de poorten van het paradijs
Frans-Polynesië: logeren in droomresorts
PRAKTISCH:
Air Tahiti Nui vliegt vanuit Parijs, via Los Angeles naar Papeete, hoofdstad van Frans Polynesië, op het grootste eiland Tahiti. Je bent ongeveer 24u onderweg. www.airtahitinui.com
Air Tahiti Van eiland naar eiland hoppen kan met Air Tahiti, die al de binnenlandse vluchten voor haar rekening neemt. www.airtahiti.com
Info over Tahiti: de toeristische dienst van Tahiti: www.tahiti-tourisme.be, of mail: info@tahiti-tourisme.be
Info over Frankrijk en de Franse overzeese gebieden: be.france.fr/nl
SLAPEN EN ETEN:
Pension
Ahitea Lodge: klein pension met zwembad in de
hoofdstad van Tahiti, Papeete, waar je le
plat national (le poisson cru à la
tahitienne) kan leren maken. www.ahitea-lodge.com
Raiatea Lodge Hotel: een aangenaam koloniaal hotelletje op Raiatea, met een heerlijke keuken. De chef is Bretoens en een kunstenaar met voedsel. Heb er verrukkelijk gegeten. Het restaurant is ook open voor niet gasten. www.raiateahotel.com
Hotel Kia Ora Resort & Spa in Rangiroa: eenmaal per week kan je er een diner-spektakel bijwonen tijdens een traditioneel buffet. Reserveren is noodzakelijk. www.hotelkiaora.com
Ahitea Lodge: klein pension met zwembad in de
hoofdstad van Tahiti, Papeete, waar je le
plat national (le poisson cru à la
tahitienne) kan leren maken. www.ahitea-lodge.com
Raiatea Lodge Hotel: een aangenaam koloniaal hotelletje op Raiatea, met een heerlijke keuken. De chef is Bretoens en een kunstenaar met voedsel. Heb er verrukkelijk gegeten. Het restaurant is ook open voor niet gasten. www.raiateahotel.com
Hotel Kia Ora Resort & Spa in Rangiroa: eenmaal per week kan je er een diner-spektakel bijwonen tijdens een traditioneel buffet. Reserveren is noodzakelijk. www.hotelkiaora.com
ETEN:
Café
Maeva: een café/restaurant op de eerste verdieping van
de markt van Papeete in Tahiti. Je kan er voor weinig geld goed eten, oa de
rauwe vis op z’n Tahitiaans, maar ook warme gerechten en lekkere taart.
Bloody Mary’s restaurant: Verse
vis en zeevruchten zijn er de specialiteit. Een sterrenrestaurant in de
letterlijke zin van het woord. Ettelijke grote sterren schoven er sinds eind
jaren ’70 hun voeten onder tafel. Het restaurant gaat er ook prat op dat ze in
3 episodes van Keeping up with the Kardashians voorkomen. Leuk, maar zeker geen
gastronomie met een grote G. www.bloodymarys.com
vis en zeevruchten zijn er de specialiteit. Een sterrenrestaurant in de
letterlijke zin van het woord. Ettelijke grote sterren schoven er sinds eind
jaren ’70 hun voeten onder tafel. Het restaurant gaat er ook prat op dat ze in
3 episodes van Keeping up with the Kardashians voorkomen. Leuk, maar zeker geen
gastronomie met een grote G. www.bloodymarys.com
De typische roulottes vind je overal, een vaste waarde zijn die op het Vaiete
plein In Papeete, vanaf zonsondergang.
plein In Papeete, vanaf zonsondergang.
Vin de
Tahiti, domaine Dominique Auroy in Rangiroa: www.vindetahiti.com
Tahiti, domaine Dominique Auroy in Rangiroa: www.vindetahiti.com
Tahiti
Vanille, Grand Cru Raiatea: je kan hun plantage
bezoeken in Raiatea maar ook in Tahaa of Huahine: www.tahiti-vanille.com
Vanille, Grand Cru Raiatea: je kan hun plantage
bezoeken in Raiatea maar ook in Tahaa of Huahine: www.tahiti-vanille.com
WIJ ZIJN SOCIAAL:
Geef een reactie