Auvergne werd vorig
jaar niet alleen tot een van de populairste bestemmingen gebombardeerd door
Lonely Planet, het is ook een wellness walhalla. Er zijn 11 thermale kuursteden
met als allerbekendste Vichy, koningin der watersteden. Ik steek mijn licht op rond
de Allier rivier, waar ik me in drie steden laat bepamperen: Moulins, Bourbon l’Archambault en uiteraard Vichy, waar sterren en royalties me voorgingen.

Thermalisme, de Romeinen ontdekten de kracht van warmwaterbronnen.

Sanitas per aqua. Onze zuiderbuur speelt een
grote rol in het thermalisme, een woord dat in 1850 plots vleugels kreeg. Maar
het zijn de Romeinen die de kracht van het thermale water bijna 2000 jaar
eerder ontdekten. Zij wisten toen al dat baden in warmwaterbronnen goed was tegen
reuma en allerlei pijnen. Ze noemden het therma, plaatsen waar mensen mekaar
ontmoetten en konden ontspannen. Het woord spa dat we vandaag gebruiken komt
van sanitas per aqua (gezondheid door water). Lange tijd genegeerd, maar in de 16de eeuw was er even een revival. Een paar
artsen ontdekten dat warmwaterbronnen een heel gunstige werking hadden op het
menselijk lichaam. Pas in de 18e eeuw werden de bronnen geëxploiteerd
om dan in de 19e eeuw een immense hype te worden. Het waren vooral de gegoeden van deze aarde die er zich lieten bepamperen. Jan Modaal volgde
pas later, want gedurende vele decennia was het een dure en elitaire aangelegenheid.
De curisten kwamen van overal en de steden wilden ze in de beste omstandigheden
ontvangen. Wat overblijft zijn stenen getuigen van een welvarende periode, die een bezoek aan deze watersteden extra cachet geven.

Moulins.

Een filmisch decor. Ik richt mijn pijlen op de streek van Allier in de Auvergne, dat ook wel de watertoren van Frankrijk wordt genoemd. De aftrap geef ik in Moulins, een stad die in 990 langs de oever van de Allier ontstond. Moulins was van 1327 tot 1531 de hoofdstad van het hertogdom van de Bourbons en ademt net als de andere watersteden luxe uit. Ik ben gek op steden die doorkruist worden door een rivier. Jammer dat de middeleeuwse molens verdwenen zijn op de oevers, want de naam van het stadje is niet gestolen. Er bestaat een legende over de molens met een liefdesverhaal van koninklijk allooi. Die
koninklijke invloed vormt een rode draad in het stadsverhaal van Moulins. Want Pierre II van Bourbon en Anne de France, de oudste dochter van koning Louis
XI, zorgden door hun ver doorgedreven mecenaat eind 15eeeuw,
dat grote artiesten en befaamde architecten naar dit stadje afzakten. En dat is
eraan te zien. Beide mecenassen zijn te bewonderen op het beroemde drieluik ‘De
meester van Moulins’ uit de 15e eeuw, in de Notre Dame kathedraal
uit dezelfde eeuw. De kleuren zijn verbazend helder ondanks het feit dat het werk
nooit gerestaureerd werd.

Moulins.

Een van de leukste musea in Moulins is Le Centre du Costume de
Scène, met bijna 10.000 kostuums uit theater en opera, maar ook het Museum van
de Illustratie is absoluut de moeite. Wanneer ik door de smalle geplaveide
straatjes van het historische centrum slenter zie ik voorname herenhuizen in
roze zandsteen afgewisseld met vakwerkhuisjes. Wat opvalt is de bevreemdende stilte middenin het hart van de stad. Het lijkt soms alsof
ik door een filmdecor wandel. En blijkbaar ben ik niet de enige met die mening,
want er werd aardig wat afgefilmd in de straten van Moulins. Van het kasteel van de Bourbons blijft enkel een toren over,
la mal coiffée. Zo genoemd door het wat atypische platte dak. Een andere toren waar we niet omheen kunnen is de 17e
eeuwse klokkentoren op het stadsplein. Als je er 180 treden voor over hebt, kan
je er genieten van een prachtig zicht op het historische centrum. Wel wegwezen
voor de klokken beginnen te luiden. De klokkenluiders van dienst zijn de familie
Jaquemart die elk kwartier naar buiten rollen in het koperen koepeltorentje.

Lekker eten is ook wellness. Toch?

Zweven op water. Lekker eten is ook een beetje wellbeing, toch? Ik begin mijn
wellness sessie dan ook meteen goed tijdens een lunch in Le Grand Café, een van
de mooiste in zijn soort. Het is een beschermd monument volledig in Art Nouveau
stijl. Ik eet op het balkon van waaruit Gabrielle Chanel, Coco, liedjes zong
als pauseuse. Ze mocht enkel tijdens de pauze, na de echte vedetten, haar
kunsten vertonen. Toen ze niet genoeg talent bleek te hebben om door te breken, sloeg ze aan het naaien. De rest is geschiedenis. Ik proef op deze
mythische plek de heerlijke cuisine Bourbonnaise. Mijn dessert ga ik halen in
Phillosophie, een patisserie van Phil en Sophie waar je gateaux de voyage kan kopen
en daar kan ik als verwoede reizigster niet aan weerstaan. Door het ontbreken
van vet kan je ze heel lang bewaren en dus mee op reis nemen. Ik sla meteen
een hele voorraad op.

Céphise: wellnees in de crypte van een oude kapel.

Maar ik ben hier natuurlijk in de eerste plaats om me te laten
bepamperen. Dat doe ik in het wellnesscentrum Céphise in Hotel de Paris, in de crypte van de oude kapel van de Notre Dame kathedraal die op een steenworp van het hotel ligt. Naast de hamam en een sauna laat ik me vooral verleiden door het
flotarium waar Céphise voor bekend staat. Niks is heerlijker dan je te
laten drijven op zout water en volkomen gewichtloos te relaxen. Ik voel alle
spanningen een voor een uit mijn lichaam verdwijnen, ook geestelijk is het
enorm rustgevend. Een wijndegustatie in de eeuwenoude wijnkelder van het hotel
is dan weer op een heel andere manier genieten. Tenslotte schuif ik mijn benen
onder tafel in 1843, het restaurant dat genoemd is naar de datum waarop het
hotel gebouwd werd. Na een heerlijk diner trakteer ik mezelf op nog een laatste
drijfsessie. Dat ik die nacht goed geslapen heb is zacht uitgedrukt.

Bourbon l’Archambault.

Een ‘ruggengraat make-over’ met een regendouche.

Mijn spieren worden nogmaals verwend en ik moet
toegeven dat het me helemaal ontspant, daar heeft de watertemperatuur ook veel
mee te maken. Daarna, liggend op een massagetafel, krijg ik een warme
regendouche over me heen. Het is alsof mijn ruggengraat wordt getrakteerd op een
make-over. Als ik tot slot languit op een watermatras beland ben ik klaar voor
een dutje. Ik verblijf in het Grand hotel Montespan-Talleyrand, dat verbonden is
met het kuuroord. Het heeft een prachtige binnentuin in puur Franse stijl. Het
solarium en zwembad kijken uit op het fort van de hertogen van Bourbon.
Ontsnappen aan de geschiedenis is hier zo goed als onmogelijk. De keuken is net
als het hotel traditioneel, maar bijzonder lekker. De serveerster zorgt als een
moederkloek voor me, wat het gevoel van wellbeing alleen maar vergroot.

Vichy.

Geneeskrachtig water van de Célestinsbron in Vichy.

In
het kuuroord neem ik eerst een bain carbo-gazeux. Aan het water dat wordt opgewarmd
tot 35° wordt gas toegevoegd. Het heeft een gunstig effect op je spijsvertering, wat in de Auvergne best van pas komt, want het eten is hier uitstekend, maar zwaar. Ik wil vooral de
signature massage uitproberen: ‘la douche de Vichy à 4 mains’, het is al een
hit sinds 1896 en zonder twijfel de beste massage van de hele reis. Twee dames,
perfect gecoördineerd kneden mijn rug en benen op een massagebed onder
een warmwaterdouche van 35°, een ticket naar de zevende hemel. Ik begrijp waarom het de
populairste massage was en nog steeds is.

Célestins Vichy.

Na een modder rap sluit ik af in het
zwembad waarin jetstralen mijn spieren onder water aansporen om nog wat actie te ondernemen: een wandeling door de stad, een wijntje drinken in een van de
bars aan het water en een fietstocht rond het Alliermeer. ’s Avonds sluit ik af in schoonheid. Ik ga eten in wat het
beste restaurant van de stad wordt genoemd, A la table de Marlène. Het ligt in
het meer, het uitzicht is wondermooi. Ik lepel een vichyssoise naar binnen
terwijl de zon aan de horizon verdwijnt en geniet met volle teugen na van
mijn geschiedkundig wellnessreisje.