Ready for take off: les Pénitents des Mées.
|
De mysterieuze monniken van Mees. ‘Bienvenue à bord!’ Op de aerodrome van Saint-Auban wacht Bernard me op terwijl z’n kleine vliegtuigje brommend warm staat te draaien. Bernard, een piloot op leeftijd, zal me de Durancevallei vanuit de lucht laten zien. ‘De beste manier om de streek te verkennen,’ lacht hij. Meteen na het opstijgen maken we een bocht van bijna 360° waardoor we pal over les Pénitents des Mées vliegen, een geologisch curiosum met een mythisch kantje. Dit sierlijke en tegelijk grillige rotsmassief werd miljoenen jaren geleden gesculpteerd door water, vorst en wind, al denkt een eeuwenoud volksgeloof daar net iets anders over.
Les Pénitents des Mées vanuit de lucht.
|
Want volgens de legende zijn het monniken. Ze werden verliefd op Moorse schoonheden die door kruisvaarders werden meegebracht. Als straf voor hun onkuise aspiraties liet ene Saint-Donat hen terplekke verstenen. En toegegeven, met een beetje verbeelding lijken de kolommen inderdaad op een processie in pijen en puntcapuchons gehulde monniken. We volgen de Durance in noordelijke richting en zien in de verte de toppen van enkele meer dan 3000 m hoge bergen opdoemen. Bernard wijst me de plek aan waar in 2015 het vliegtuig van German Wings crashte. Het onze lijkt af en toe een speelbal van de wind, maar staat na een klein uurtje weer veilig op de airstrip van Saint-Auban.
Een kilometers lang wandelpad loopt over de 120m hoge Pénitents.
|
In de vroege namiddag verken ik les Pénitents te voet met berggids Olivier die me oppept voor een stevige hike. Voor we vertrekken wijst hij me de 50m hoge nis in de rotsen aan met het befaamde middeleeuws kruis, een van de grootste mysteries van Les Pénitents. Het houten kruis hangt er al minstens sinds 1636 en niemand weet waar het vandaan komt. ‘De plek is zelfs met de modernste middelen amper te bereiken,’ zegt Olivier. En hij als berggids kan het weten. Vanuit het schilderachtige Les Mées, het dorp aan de voet van de rotsen, beginnen we aan onze kilometers lange, opwaartse hike. Hoe hoger we klimmen, hoe boeiender het uitzicht wordt. Helemaal boven kijken we tussen de rotskolommen uit op de Durance vallei met aan de overkant het middeleeuwse Montfort.
Sisteron vanaf de citadel.
|
De poort naar de Provence. Sisteron wordt ook weleens de poort naar de Provence genoemd. De stad ligt letterlijk op de olijfbomengrens. Wanneer ik door haar smalle straatjes dwaal, word ik bijna automatisch aangezogen door de imposante citadel. Dit militaire bastion dat in de 12e eeuw werd opgetrokken, kreeg in de 17e eeuw een efficiënte make-over van Vauban, militair ingenieur en genie van Lodewijk XVI. Ook Napoleon bezocht het bastion toen hij in 1815 van Elba wegvluchtte en aan z’n triomftocht naar Parijs begon. Tot grote vreugde van de inwoners van Sisteron, op wiens sympathie hij naar verluidt volop kon rekenen.
Citadel Sisteron met wachttoren en kapel.
|
Een wandeling door het bolwerk voert mij langs de verschillende vestingsmuren naar het hoogste punt van de citadel met de 15e eeuwse Chapelle Notre Dame du Chateau. Blikvanger in deze gotische kapel met dubbel schip zijn de prachtige glasramen van hedendaags kunstenaar Claude Courageux uit 1980. Het uitzicht vanaf de 13e eeuwse klokkentoren is ronduit spectaculair. Bij helder weer kan je er genieten van een 360° panorama dat maar liefst 150 km ver reikt. Aan de ene kant kijk ik uit over de daken van Sisteron, aan de andere kant over besneeuwde Alpentoppen en het Plateau de Bure.
Rocher de la Baume op de linker Durance oever.
|
Le Caire.
|
Qui morituri te salutamus. Voor alles is een eerste keer, ook voor een ontmoeting met een echte ricardioloog. In Le Caire, een dorpje van amper 65 inwoners, lunch ik in La Bonne Franquette bij Marco en Nadine. Zij bestiert de keuken, hij serveert en – vooral – animeert de zaal. Heel basic allemaal, maar met een gastvrijheid die kan tellen. Ik steek er een heerlijk slaatje van geitenkaas achter de kiezen en een bout lokaal lam met dito groenten. Als dessert krijg ik een cachaille voorgezet, een smeuïge kaas uit de Provençaalse Alpen. Het interieur is opgefleurd door de enorme collectie Ricard spullen die Marco al z’n leven lang verzamelt. Als hij hoort dat ik net als hij een pastisliefhebber ben en ook alles van Ricard verzamel kan zijn geluk niet op. Hij wil met mij op de foto en laat me de kostbaarste stukken uit z’n collectie zien. Als we afscheid nemen geeft hij me nog een zeldzaam Ricardglas cadeau. Wie zei ook alweer on donne, on prend, mais on fait jamais la balance?
Via Ferrata de la Grande Fistoire: hoogtevrees kan je maar beter niet hebben.
|
Arthur Richier, de oudste en langst zetelende burgemeester van Frankrijk.
|
Vergezichten & afgronden. De gemeentepolitiek in de godvergeten dorpjes van de Provençaalse Alpen neemt soms rare kronkels. In Faucon du Caire ontmoet ik Arthur Richier, de oudste en langst zetelende burgemeester van Frankrijk. Arthur waakt al sinds 1947 als een goede burgervader over zijn dorp en is intussen 92 jaar oud. Zijn belangrijkste wapenfeit? ‘Dat ik al meer dan 50.000 keer de 50 meter afstand tussen mijn woning en het gemeentehuis heb afgelegd,’ zegt hij. Omgerekend 2500 kilometer, pakweg Brussel – Madrid en terug. Misschien is dat de reden dat hij ondanks zijn respectabele leeftijd nog bijzonder fit is. Mij vergezellen op mijn hike door het Geo Parc de Haute-Provence ziet hij echter niet zitten. ‘Ik moet dringend nog wat werken aan m’n begroting.’ En weg is hij.
Unesco Geo Parc de Haute-Provence.
|
Faucon du Caire is één van de toegangen tot het Unesco Geo Parc de Haute Provence, het grootste geopark van Frankrijk. Twee jaar geleden bezocht ik het park ook al eens, dit keer verken ik de zuidelijke kant met parkgids Joëlle. We volgen een 2,5 uur durend hikeparcours dat vrij steil opklimt. Onderweg zien we kleurrijke wilde bloemen die ook een gecultiveerde variant hebben zoals wilde lavendel, sleutelbloemen en wilde orchideeën. We plukken jeneverbessen en wilde frambozen. Overal rijzen prachtige vergezichten en gapende afgronden op. ‘Het geologische park van Haute Provence stond model voor alle geoparken wereldwijd,’ zegt Joëlle. Een gids is hier geen overbodige luxe, want die brengt je naar fascinerende plekjes die je alleen nooit zou vinden zonder te verdwalen. Het park fascineert me enorm en ik zou er het liefst willen blijven om het helemaal te ontdekken. Laat dat alvast één goed excuus zijn om nog eens naar de Durance vallei te trekken.
Info over La Durance: www.valdedurance-tourisme.com
Info over de Haute Provence: www.tourisme-alpes-haute-provence.com
O.T. de la Motte du Caire: www.sisteron-a-serreponcon.com
Geef een reactie