Er lijkt een
Japan-o-manie  door onze lage landen te
waaien, die nog eens extra aangewakkerd wordt door de goedkopere
yen. Erg aantrekkelijk is het feit dat het een van de modernste landen ter
wereld is, maar met een hele oude ziel. Dat contrast is uniek. Ik probeer
tijdens mijn tweede reis zoveel mogelijk het openbaar vervoer te nemen en zelfs
dat is soms een bevreemdende ervaring. Want de Japanse gebruiken liggen nu
eenmaal mijlenver van onze leefwereld. En laat dat nu precies de reden zijn
waarom ik graag reis en Japan ook bij mij sinds enkele jaren in de bovenste
lade ligt.

Fuji vanop het Ashi meer in Hakone omringd door herfstkleuren.

De Tori van het Hakone heiligdom op het Ashi meer.

Ik bewonder hem vanuit verschillende standpunten,
af en toe speelt hij verstoppertje met me. Maar vanop het Ashi meer in
Hakone, een bijzonder laidback dorpje, heb ik een prachtig open zicht op de
vulkaan. Het meer met de beroemde half verdronken tori van het Hakone schrijn
en de wat kitscherige piratenboot zijn een gedroomd decor voor huwelijksfoto’s.
En het geluk staat aan mijn kant want ik ben getuige van een traditioneel
Shinto huwelijk. Hun ceremoniële outfit is bijzonder mooi. Japanser dan dit
wordt het niet meer. Na een paar uur verdwijnt de immense berg achter een
allesverhullend wolkendek terwijl de zon nog even vrolijk schijnt. Fuji is hét
icoon van Japan en volledig terecht Unesco werelderfgoed.

De Atoombomkoepel was het enige gebouw dat nog rechtstond.

Het 16de eeuwse kasteel, volledig en identiek terug opgebouwd.

Ik eet okonomiyaki (soul
food), een specialiteit van Hiroshima: een enorme pannenkoek met vlees en hopen
groenten, gegrild op een gigantische bakplaat waar ik met 6 oude dametjes rond
zit. Al snel ben ik de grote attractie. Ik proef er ook gegrilde oesters want
daar is Hiroshima vandaag vooral om gekend. Als ik ’s avonds de stad in wandel
zie ik in het Shirakamisha schrijn een kagura spektakel, een theatervorm zoals
kabuki, voor de gewone man. Heel symbolisch met slangen, samoerai, draken en
onschuldige maagden. Het is ontzettend leuk om te zien hoe iedereen meeleeft,
ook de volwassenen. Kinderen imiteren alle bewegingen van hun helden, een van
hen gaat zelfs aan de staart van een draak hangen en wordt zelf een held, zeker
in de ogen van zijn al even hevig kleutervriendinnetje. Het contrast met mijn intens ochtendbezoek
aan de site is immens.

Kagura, volkstheater in het  Shirakamisha schrijn in Hiroshima.

De beroemde tori van het Itsukushima heiligdom op het Myajima eiland.

De tori en het Itsukushima schrijn worden gezien als een van de mooiste Japanse landschappen.

Naast de
serene tempel die al een stuk minder rustgevend is als een aantal scholen voet
aan wal zetten, is er ook  nog een pagode
met vijf verdiepingen en de Senjokaku hall, het paviljoen van de 1000
tatami-matten. Al in de Samoeraitijd werden ze als afmeting gebruikt. Een
immens grote hall dus die bedoeld was als boeddhistische bibliotheek, maar nooit
af geraakte. Het dorpje zelf is erg gezellig. Ik drink groene thee en proef dé
specialiteit van dit eiland: een koekje in de vorm van een esdoornblad gevuld
met een zoete bonenpasta. Het blijft niet bij een.

Het Itsukushima heiligdom.

De Shinkansen of bullet train.

En vermits ik het helemaal wil
doen zoals de Japanners laat ik mijn bagage opsturen, duur is dat niet en ik
kan volledig vrij van alle ballast de trein opspringen. En dat is maar best
ook, want ik moet rennen om hem te halen, alles vertrekt hier immers stipt
op tijd. Ooit al een conducteur een buiging zien maken in België of Nederland?
In Japan is het de normaalste zaak telkens hij een wagon binnenstapt. Onderweg  eet ik mijn bento lunchbox op met Anago, zeeaal,
erg populair in Hiroshima. Ik bestel er groene thee bij. Mijn smaakpapillen
maken vreugdesprongetjes. Het is een van de beste groene thee’s die ik ooit
dronk: Yame, een thee die op Fukuka gemaakt wordt sinds de 18e eeuw
door een en dezelfde familie al 14 generaties lang. Heerlijk. En ik zit niet in
een duur theesalon, maar op de trein. Op onze hogesnelheidstreinen zie ik dat nog niet meteen gebeuren.

Een Ama duikster in traditionele duikoutfit.

In  Hachimankamado word ik getrakteerd op de heerlijkste zeevruchten.

Ik word in Hachimankamado, waar
de ama’s een paar hutten hebben op het strand, uitgenodigd op een
zeevruchtenlunch. Want de dames duiken nu vooral naar kreeften en abalones, die
op een houtvuurtje middenin de hut worden klaargemaakt. Abalones waren vroeger
een exclusieve godenhap, vandaag zijn ze nog steeds goddelijk lekker, maar mogen
ook gewone stervelingen als ik ze achter de kiezen steken. Ama’s duiken in 1
minuut tien meter diep, zonder masker of flessen. Door een speciale
ademtechniek kunnen ze minutenlang onder water blijven. Nochtans zijn 50% van
de dames de pensioenleeftijd al lang voorbij. Reiko, de oudste is 84 jaar, ze
duikt niet meer elke dag maar is nog steeds actief. Volgens haar zoon is dit
het op een na oudste beroep ter wereld.

Kreeften en abalones zijn de voornaamste zeevruchten waar de Ama’s naar duiken.

Heiligdom in kwadraat. Het Ise Grand Shrine in de Mie
prefectuur is eigenlijk een verzameling van 125 heiligdommen, de hele tempelarea
is zo groot als Parijs. Door het immense domein loopt de Isu Zugawa rivier.
Langs die rivier wordt er rijst en groenten gekweekt, exclusief voor de Shintogoden, die blijkbaar een stevige honger hebben, want niks wordt ervan
verkocht of door gewone stervelingen opgegeten. 100 Priesters en 600 werknemers
zorgen er voor de goeie gang van zaken. Als de keizer een ceremonie bijwoont is
het hier. En vreemd genoeg -want de Shinto godsdienst is een mannenbusiness – is
de keizerlijke master of ceremony een vrouwelijke priester.

Een van de 125 heiligdommen in Ise Grand Shrine in de Mie-prefectuur.

De meeste van de
heiligdommen zien er vrij nieuw uit en dat zijn ze ook, want alle Shinto goden
krijgen elke 20 jaar – en dat al sinds de 7de eeuw – een nieuw
onderkomen dat exact herbouwd wordt als het vorige. Vermits Shinto een
godsdienst is waarin de natuur de hoofdrol speelt is die periode van 20 jaar
gebaseerd op het aantal jaren dat gedroogde rijst goed blijft. Rond het
hoofdheiligdom zijn er vijf muren opgetrokken, ik zie dus enkel de top van het
dak. Naar binnen mag ik niet. In sommige schrijnen kan je betalen als je van plan bent een ceremonie te organiseren, maar niet in het hoofdheiligdom dat is enkel aan de
keizerlijke familie toegestaan. Tot mijn grote verbazing zie ik hier 4 echte
witte paarden staan, dus goddelijke vervoermiddelen genoeg en dat mag wel want er wordt
wel eens gezegd dat er 800 Shinto goden of kami zijn. Een ding is zeker ze
hebben een gezonde appetijt.

De brug over de Isu Zugawa rivier die door de heilige site loopt.

Dé specialiteit van de Mie-prefectuur in de beroemde Akafuku shop: mochi’s.

De sfeer van weleer in Ohari Machi .

Er
lijkt ook weinig veranderd, ik maak een theeceremonie mee, proef ise nudon noodles
en in de beroemdste shop van de straat: Akafuku, probeer ik de hemelse mochi’s,
een soort rijstcake met aan de buitenkant zoete bonenpasta in de vorm van een golf,
die de Iso Zugawa rivier verbeeldt. De eerste dag van de maand is het Akafuku-dag. Dan gaat de shop, een traditioneel houten barak, nog twee uur vroeger dan normaal open,
namelijk om 3u ‘s ochtends en staan er lange rijen te wachten. Het is immens
populair. Het lijkt alsof ik een flinke stap terug in de tijd heb gezet. Dat gevoel
heb ik wel vaker in Japan, ondanks het feit dat het tegelijk een van de meest
trendy en moderne landen ter wereld is. Het heeft iets te maken met de heel
oude ziel van dit unieke land.