Iedereen herinnert
zich nog de immense collectie schoenen van Imelda als het over de
Filipijnen gaat met haaks erop de armoede van de bevolking. Maar wat vaak
over het hoofd wordt gezien is de schoonheid van dit archipel, waar het
toerisme zich langzaam maar zeker laat verleiden door de 7107 eilanden met
paradijselijke stranden, dichte jungle, vriendelijke bevolking,  murmelende vulkanen en schitterende rijstterrassen
die als felgroene trappen recht naar de hemel leiden. En… wie wil daar niet
naartoe?

Christus, driedimensionele versie.

Didette leert me ze bereiden in haar eigen eetkamer achter
het restaurant, waar enorme driedimensionale Christussen, waarvan één met een
behaard hart, me aanstaren vanuit grote glazen bokalen. Een uit de hand gelopen
hobby van haar grootmoeder, zo blijkt. Eerst komt de Bicoll express aan de
beurt, een pikante pasta met kleine garnalen, varkensvlees, tomaten, chili en
veel look. Dit is mijn favoriet. Al is de tweede, de Pinangat, waarschijnlijk
net iets meer Filipijns met gedroogde vis, kokosnoot en tarotbladeren. De Filipijnse
gastronomie is beïnvloed door zowel de Maleise, Chinese en Spaanse keuken, maar is steeds vaker overgoten met een Amerikaans sausje.

Mayon vulkaan, een van de elf actieve vulkanen op de Filipijnen.

De vuurspuwende titaan. Aan de voet van de Mayon vulkaan, een van de elf nog actieve vulkanen in de Filipijnen, ligt Legazpi City, genoemd naar de Spanjaard die in de 16de eeuw de Filipijnen veroverde. De Mayon wordt geprezen om zijn perfecte kegelvorm. De naam werd afgeleid van magayon, wat ‘de mooiste’ betekent. Ten zuiden van de Mayon in Camalig liggen de Hoyop-Hoyopan grotten. Lange tijd gaven ze onderdak aan guerrillastrijders, die waarschijnlijk weinig oog hadden voor de indrukwekkende stalactieten die ik in het licht van een olielamp ontdek. In 1970 toen president Marcos de avondklok instelde legden de dorpelingen er een dansvloer aan en gebruikten het als uitgaansoord. In datzelfde jaar werden er kruiken met as gevonden die 4000 jaar oud zouden zijn. De dansvloer is er nog steeds en lijkt op een anachronisme van formaat.

De Mayon domineert de wijde omgeving van Legazpi City.

Om de Mayon vulkaan in volle glorie te zien moet ik tot de volgende ochtend wachten, want hij is in dikke wolken gehuld. Van op het Lignon hill platform heb ik een schitterend zicht op de rijstvelden in de vallei met daarachter de vuurspuwende reus. In 1814 begroef hij een stadje en 1200 mensen onder de lava, het enig wat  nog te zien is in het Casagwa Ruins Park is de kerktoren. De laatste jaren is de vulkaan weer bijzonder aktief.

(noot: net na mijn reis, in september 2014, is de Mayon vulkaan opnieuw vuur beginnen spuwen. Zelfs dit jaar is er paniek geweest in het anders zo rustige stadje, Legazpi aan de voet van deze 2500 meter hoge reus).

Opgehoeste lavastenen van de Mayon vulkaan.

Er zijn nogal wat bootjes, het doet me denken aan de vele jeeps die
een leeuw omsingelen in Kenia. Onder water zijn de Butandings (zoals ze hier
worden genoemd) ontzettend indrukwekkend: een slagschip waar geen einde aan
lijkt te komen. De adrenaline stroomt aan 100km per uur door mijn aderen. Ik
blijf op voldoende afstand, al haalt dat weinig uit, want zo’n walvishaai kan uiteraard
veel sneller zwemmen dan ik. We zijn niet de enigen, de bootjes blijven
toestromen. We besluiten verder te varen en zien nog twee enorme ruggen
opduiken. Volgens onze bootman zwemmen er hier minstens een veertigtal rond. De
lucht is helderblauw en het is snikheet. We glijden voorbij een paar
vissersbootjes. Het is een ontspannende ochtend. Eten doe ik op het strand:
traditionele keuken doorgespoeld met een San Miguel, het lokale bier. Onderweg
naar hotel Venezia kijken uitgeholde ossen me van op een wijd grasland aan. De
rijstvelden zijn groener dan groen. De natuur ademt vochtigheid uit maar
vandaag blijft het droog.

Tropische plensbuien moet je erbij nemen…

…net als schuilen voor de zon.

Al heeft de zon aardig haar best gedaan vandaag, ‘s avonds valt het stranddiner
er letterlijk in het water. Maar enorme parasols beschermen ons tegen de tropische
plensbui. We worden met paraplu’s naar het buffet gebracht en het is warm,
zwoel zelfs. De enigen die blijkbaar geen last van de regen hebben zijn
drie graatmagere zangeresjes die de hele avond behoorlijk vals zingen maar dat
met zoveel overgave doen dat het vertederend wordt. De regendans die ze erbij
opvoeren heeft in elk geval succes.

Boracy eiland was een van de best bewaarde geheimen van de Filipijnen.

Ati, de oorspronkelijke bewoners van het eiland.

Voor de ouders zoeken ze een gepaste job. De kinderen hebben
niet veel nodig, met een zelfgemaakte bal amuseren ze zich rot. Maar de levensomstandigheden
zijn erbarmelijk. Ze leven in krotten gemaakt van aan elkaar getimmerde houten
en kartonnen platen en stukken metaal. (nvdr: eind 2014 is er dan toch een stuk land
aan hen toegewezen en zijn er huizen gebouwd en is er zelfs Bihasin, een heritage
centrum opgericht). De oorspronkelijke bewoners worden eindelijk terug in ere
hersteld op een van de meest toeristische eilanden van de Filipijnen. Maar het
land kent nog steeds veel armoede. Het gemiddelde loon bedraagt niet eens 1000
euro per jaar. Toerisme is een goeie zaak, het brengt geld in het laatje en nu
dus ook voor de Ati. Voor het eerst heb ik tijd om de toerist uit te hangen en
geniet ik van mijn laatste dag op het strand en een avond die verdrinkt in het
rood, waarna de nacht als een donkere deken over een ingeslapen zee valt.